یک عمر تو زخمهای ما را بستی
هر روز کشیدی به سر ما دستی
شعبان که به نیمه میرسد ! آقا جان
ما تازه به یادمان می آید هستی ...
از من رمیده یی و من ساده دل ھنوز
بی مھری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مھر تو بستم که بعد از این
دیگر ھوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسه ترا
در این سکوت تلخ و سیه جستجو کنم
یادآر آن زن، آن زن دیوانه را که خفت
یک شب به روی سینه تو مست عشق و ناز
لرزید بر لبان عطش کرده ا ش ھو س
خندید در نگاه گریزنده ا ش نیاز
لب ھای تشنه ا ش به لبت داغ بوسه زد
افسانه ھای شوق ترا گفت با نگاه
پیچید ھمچو شاخه پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه
ھر قصه ئی ز عشق که خواندی به گو ش او
در دل سپرد و ھیچ ز خاطر نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب، شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است
با آنکه رفته یی و مرا برده یی ز یاد
می خواھمت ھنوز و به جان دوست دارمت
ای مرد، ای فریب مجسم بیا که باز
بر سینه پر آ تش خود می فشارمت
شعر از فروغ
بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست