زائر شدم نسیم، صدای مرا گرفت
از دستم التماس دعای مرا گرفت

یک شب کنار پنجره فولاد، مادرم
آن قدر گریه کرد شفای مرا گرفت

یک پارچه گره زد و تا سال های سال
«سهمیه امام رضای»1 مرا گرفت

صحن تو، آسمان تو، گنبد طلای تو
حتی مجال کرب و بلای مرا گرفت

ایمان نداشتم که ضمانت کنی مرا
تا این که آهو آمد و جای مرا گرفت