پدری با پسرش گفت به خشم که تو آدم نشوی خاک به سر
گر کسان جامع خیرند و شرند از سر و پای تو بارد همه شر
حیف از آن عمر که ای بی سر و پا در پی تربیتت کردم سر
دل فرزند از این حرف شکست بی خبر روز دگر کرد سفر
رفت از آن شهر به شهری که شود فارغ از سرزنش تلخ پدر
رفت از پیش پدر تا که کند بهر خود فکر دگر کار دگر
عاقبت منصب والایی یافت حاکم شهر شد و صاحب زر
چند روزی بگذشت و پس از آن امر فرمود به احضار پدر
تا ببیند پدر آن جاه و جلال شرمساری برد از طعنه مگر
پدرش آمد از راه دراز نزد حاکم شد و بشناخت پسر
پسر از غایت خود خواهی و کبر به سراپای وی افکند نظر
گفت: ای پیر شناسی تو مرا؟؟ گفت: کی میروی از یاد پدر؟؟
گفت: گفتی که من آدم نشوم حالیا حشمت و جاهم بنگر
پیر خندید و سرش داد تکان این سخن گفت و برون شد از در
من نگفتم که تو حاکم نشوی گفتم آدم نشوی جان پدر
جالب بید...............